wknd Lelydorp en voortgang project...

Heej allemaal!!

Hoe is het daar? Ik heb begrepen dat het daar al aardig kouder wordt! Nou, dat is hier niet anders hoor! Inmiddels is hier het regenseizoen begonnen, wat inhoud dat het iedere dag zo’n beetje regent. Als het in Suriname regent, dan regent het ook echt heel erg hard! Zo heb ik het al een aantal keren mogen ondervinden dat je in 3 seconden echt helemaal doorweekt bent! De straten staan dan ook helemaal blank, waardoor het verkeer er haast niet meer door heen kan! Afgezien van de regen is het hier verder nog steeds erg warm, en de zon wil zich af en toe nog wel eens laten zien gelukkig!

Afgelopen wknd zijn we naar Lelydorp geweest. Dit ligt ongeveer een half uurtje rijden vanaf Paramaribo. Het vertrek ging wel anders als gepland, we vertrokken namelijk pas tegen drie uur, terwijl de planning om half een was. Maar goed, er werd in ieder geval over gebeld, dus dat scheelt!
Verder verliep het trainingswknd wel redelijk oke! Heel veel mensen waren veel te laat, aangezien de bootsman veel te laat was komen opdagen. Deze mensen moesten een reis maken van zo’n acht uur om in Lelydorp te komen, en konden dit door de bootsman niet halen om op tijd te zijn.
Ik moet zeggen dat ik het wknd wel vaak met mijn mond vol tanden hebben gestaan over de manier waarop de leraren les geven en vooral ook de middelen waar ze het mee moeten doen. Zo was er een juffrouw die les geeft in de eerste klas, dit is dus bedoeld voor kinderen van een jaar of zes, maar zij vertelde dat ze nog een jongen in haar klas heeft van 16 jaar! Ook zijn er genoeg leraren die zestig kinderen in hun klas hebben. Er was zelfs een man die twee klassen had, klas drie en klas zes, waarvan in elke klas zo’n 30 kinderen. Deze twee klassen liggen echter een stuk van elkaar af, dus de arme man moet van het ene lokaal naar het andere lopen en zo de hele tijd heen en weer.
Ook zijn we er achter gekomen dat de omstandigheden in het binnenland echt heel erg slecht zijn. Er zijn bijna geen materialen voor de kinderen, en ook is er na de overstromingen weinig voedsel voor de kinderen, waardoor het concentratieniveau natuurlijk al flink daalt. Het is tevens zo dat bija elke leraar de kinderen in de klas slaat en/of zweept omdat ze gewoonweg niet weten hoe ze de kinderen anders moeten aanpakken. Echt heel ernstig om te horen, maar ook moeilijk om de leraren te helpen hiermee om te gaan, aangezien dit echt een standaard iets is, wat gebeurd. Het is een stukje van de cultuur, en dat kan niet zomaar veranderd worden.

Het project Marowijne Flora waar ik mee bezig ben, loopt nog steeds niet. Van de week hebben Anouk en ik een gesprek gehad met Astrid en we krijgen er nu een taak bij om toch ons afstuderen te kunnen halen, want door de werkzaamheden die we nu uit moeten voeren gaat dat niet echt lukken, ben ik bang. We hebben nu de extra taak gekregen om ons bezig te houden met ouderparticipatie. We moeten de ouders in de buurt op een positieve manier betrekken bij het buurthuis en zijn activiteiten. We gaan daarover in gesprek met ouders, waarbij we kijken wat voor ideeen zij daarin hebben. Vervolgens gaan we hier een plan voor schrijven. Ik ben erg blij met deze opdracht, aangezien de activiteiten in het buurthuis echt niet lopen, en ik begin het nu ook echt zat te worden. Er zijn namelijk nog steeds geen buurtwerkers in ons buurthuis, en het werven van buurtwerkers valt niet mee. We hebben een infoboekje gemaakt om het bestuur in een positief daglicht te zetten, en daar willen we ook een opgaveformulier in plaatsen. Daarvoor is echter medewerking van het bestuut nodig, aangezien we er interviews in willen plaatsen. Deze zouden we krijgen, maar we hebben hier inmidels geloof ik zeven afspraken voor gemaakt, en we hebben ze nog steeds niet. Dat schiet dus niet erg op.
Het houd wel in dat Anouk en ik zelf de activiteiten draaien, omdat we niet willen dat de kinderen de straat op gaan. Het wordt echter wel steeds moeilijker om de activiteiten goed te draaien. Dit komt omdat we weinig gezag hebben bij de kinderen: ten eerste omdat we bakra’s (buitenlanders, geen scheldwoord overigens) zijn, ten tweede omdat we geen man zijn en ten derde omdat we de kinderen niet slaan. Dit schijnen de kinderen maar al te goed te weten, wat inhoud dat ze zich niet veel van dingen aantrekken.
Van de week hadden we een kindje even binnen gehouden in het buurthuis om even met het kind te praten, omdat hij de hele middag had zitten etteren. Dit kind is zo ontzettend hard gaan janken en krijsen dat zijn moeder en oma (die volgens mij drie straten verderop wonen ofzo) er op af kwamen en vroegen wat we het kind in godsnaam hadden gedaan. Dit voelde echt zo ontzettend vernederend! Het kwam eruit alsof we het kind al hadden geslagen of ik weetnietwat hadden gedaan! Echt absoluut niet tof, aangezien je daar de hele week voor in het buurthuis staat, en daar al je energie in staat te steken!

Ik heb afgelopen week dan ook echt wel ff een dipje gehad, omdat we gewoon niet goed weten hoe we verder moeten. Inmiddels is het wel weer oke: we hebben weer een leuke activiteit gehad met de kids, en Anouk en ik hebben weer leuke dingen gedaan in de stad enzo. Dat heb ik ook echt nodig, aangezien we anders wel heel veel negatieve ervaringen hebben vergeleken met de positieve!

Zo, nu eerst even weer genoeg geschreven! Ik hoop dat ik jullie weer een beetje op de hoogte heb kunnen brengen van mijn ervaringen hier! Ben erg benieuwd hoe het met jullie gaat!

Bigi brasa,

Anita